![]() ![]() |
Het brierke
Nouw poole, nouwen hinnendród, ‘nen halve meeter diep ènne grond en onnerhalve meeter hoehg, doo boeëve immedim, drei dree niet te strang gespanne pikkendród. “Doo zal ter woal mèt z’n kloete blijven ènhange” moulde Miel, de zoeën. Nou mos doo vaneeges ooch ’n nouw brierken oan koeëme. Miel, dèè oaventou twie lènkerhaan haa zoo dat ‘ns flikke. Gezweet datter haa! Doen ‘r het woo ènhange koem Pier kiehke. “Me, Miel, wat hèbste nou wier oangevange? Dat brierken mikt toch nie! Dedzjie…,‘t Ès hei wier van bokskloete niks..,kiehk, veel te smoal, veel te liehg, sjeef hik en het onnerste plenkske veel te din.” En Miel? zag niks, me woertroed totachter z'n oere. Hèè ès nog te stóm vier mèt e vaerke te daase. …ès nog te lee im te ooieme. Zoe lómp wei ’t achterste van e vaerke. Haaste hee (brim) gefrèète, dan haaste besseme gesjieëte. Een goei boen moag de mee nie ziehn. Da’s hei wier iet van den hond z’n kont (kloete) …hit er kop en kont oan èngesjoeëte. ’t Ès hei wier bokskloete niks. Asser e joor op z’ne kop geet stoeën, hoal ich him ter nog nie vanoaf. ’t Es ‘nen echde kooie pettem. |