Op de Boer

Het koere woas Goddank nou oaf,

de leste sjoof stont recht.

De boer tèlde nog ‘ns de heep,

het woas dat joor nie slecht.

“Dat ès het wier”, zoe zagter dan,

“’t ès vier e joor gedoeën”,

Trok op noo hous met zees en strieëk

en loet de heep doo stoeën.

Den aaë knecht zoet oppe kaar,

zoe sjókde ze mer voert,

dreemde met de ooge tou.

Geenen eene zag e woerd.

Ze woeren alle twie hiel miehg.

Het pèèrd dat kant de wèèg,

Trok de kaar noo de wènning tou,

hoel stil oan het gelèèg.

Doo spande ze het pèèrd rap out,

joehgen het noo de stal.

Doo gónk het pèèrd hiel gèèn noo tou,

het roeëk de hoaver al.

Het pèèrsgeteig dat hónge ze

alllemool op z’n plak,

en vier èète krieëg het pèèrd

‘ne vollen hoaverzak.

Iers de bieste, dan de minse.

Zoe geet het op de boer.

Ze sjoeëte rap de kieëken èn,

nou woas het hinnen toer.

Den hielen doag haa de boerin

ooch op het land gestoeën,

me woas dan ’n ierke vrigger,

hiel rap noo hous gegoeën.

Nou stont de tóffel vèèrig,

met echde boerekost:

petatte met rópkiel en spek.

En het geslók begos.

En rap dat mer oan tóffel oet,

dat gónk op een, twie, drij,

weg ès alles out de pan,

het èèten ès verbij.