‘nen Eekeboom

Dèè vriggerjoere lengs de kèrk de baergop woo goeën,

zoehg bezije de kapplenei, ‘nen eekeboom stoeën.

Zoe groet, z’nen aaërdóm, nie te sjatte,

Mèt drei, vier kènner koste ve him krie imvatte.

Z’n wortels boerden zich diep èn de grond,

  z’ne breeë kop kieëk griets ieëver de Hoehgstròt rond.

Hèè stoek z’n tek hoehg en breed èn de locht,

assof ‘r doo boeëven den hiemel zocht.

De zoeëmer goehf ‘m ’n dikke kroen van griehn,

boe ge de zon nie ins kost doer ziehn.

Èn ’t noojoor, as de wènd rouw doer z’n tek joehg,

het oan z’n viet grousdik van de eekele loehg.

De wènter moek him tot een groete sjillerij,

mèt op alle tek en tekskes e loogske snie.

Honnerde zoehg ‘r passeeren óm sjoolkènnis te vergoare,

En dei allemool, dei noo hin iewige rèst woerte gevoare.

Me oozen eek blieëf machtig en koppig stoeën,

wei aa eeke dat pleege e doehn.

Tot op ‘nen doag ’n deel mans noo him gónke,

dei groete sjaerpe zèège loete rónke.

Tieëge zoeveel geweld kos oozen eek nie op,

en, al wooter nie, hèè lag z’ne kop.

Boe hèè al dei joere stond, sjijnt nou de zon

op ’n dikke loog beton.