Beluister deze tekst
Print deze tekstHet winkelkaerke
Èrget lengs e verlótte pèèdsje paadje
e winkelkaerke, sjeefgezakt.
Het wèt nog wei drei van z’n rèèdsjes wieltjes
doer koojónge woerte mètgepakt.
“ Ze hèmme mich kompleet vergèète,”
jiemert het, “ en wèèr en wènd
doehn rossel ieëveral oan mich vrèète.
Ich wèd dat niemes mich hei oets nog vènt.”
Wat woeren ’t vrigger toch sjoen tije,
doen men vier ’t winkelke krek mich noem.
Ich gestoadig trèg-en-voert moch rije, heen en weer
tot ich volgeloaien oan de kassa koem.
Me, opins, doo hiert ’t stemme.
“Kiehk, wat hei steet, dat pakke ve mèt !
Dat ès krek iet wat ver moeten hèmme.”
En vier ’t kaarken ’t wist, stoek het èn ’n kamjenèt !
Ins outgeloaie, krieëg oos kaar wier iever.
Me, wat stónk toch zoe, wat kos dat zijn ?
Het sjrok en sloehg hoost achterieëver,
ènne plak van winkelwoar, zoet het nou vol…knijn !!!
Tekst: Nelly Crèvecoeur- Olyff